این روزها، عید سالانه گروهی از مردم است که احتمالا مرز تفکر را پشت سر نهاده‌اند و اکنون در تلاش شبانه‌روزی، به دنبال تحقق آرمان همیشه‌های تاریخ هستند که: دانستن حق مسلم مردم است!
و قطعا دانای کل، به عنوان راوی، تعهد دارد که نسبت به این وظیفه اقدام و عمل نماید؛ چه آنکه ابزار او قلم و میدان عمل مطبوعات است؛

این در حالی است که در همین حوالی و البته نمایشگاه مطبوعات، دیدار با اهالی مطبوعات و مراکز خبری و رسانه‌ها، تیتر و البته سر تیتر برنامه آنهایی است که دغدغه دانش و آگاهی برای ایشان، نان شب است؛ حقیقت و قرار دادن آن روبروی واقعیت!

نماینده خطه دماوند نیز از این قاعده مستثنا نبود و به قول خودش که اتفاقا از اهالی حوالی هنر و معماری است، هرسال از ابتدا تا کنون روزی نبوده است از کنار دکه‌های روزنامه‌فروشی دست خالی رد شده باشد و اتفاقا صاحب سبک و نگارش و پیشینه مطبوعاتی نیز می‌باشد و در این راه رو به جلو دکتر موسوی نماینده تهران هم با ایشان همراه بود؛

خبرگزاری‌های ایلنا، ایسنا، ایرنا، برنا، عصر ما، اقتصاد ملی، خانه ملت و... بسیاری از این اخبار را پوشش داده‌اند؛ اما خبرنگار این سطور تصمیم بر آن گرفت که ته دیگ داستان را مال خود کند و آخر از همه با نگاهی اتفاقا حاشیه‌ای گامی دیگر در تفکر نو و ایده‌پردازی رو به سوی اصلاحات و امید بردارد که قطعا قضاوت آن با تو مردم من است! پس این شما و این قصه یک "دیدار و دیوار"

روی دیوار نوشته: بیست و دومین نمایشگاه سالیانه مطبوعات! و این عدد ٢٢ عجیب نوستالژی دارد برای اهالی انقلاب؛ قصه از همین دیوارها و شعارها شروع شد:
میرزایی در حاشیه نمایشگاه  با آقایان دکتر رهامی، نظری مدیر مجله پایتخت، دکتر صالحی وزیر ارشاد و تعدادی از نمایندگان خانه ملت دیدار کرد؛ یادتان باشد این را همیشه آخر می گویند اما اول، آخرش را گفتیم! حالا اگر دوست دارید بروید پاراگراف بعدی:

متن سخنرانی‌ها همیشگی و تکراری و خسته کننده بود. البته بازار داغ درباره نقش حزب و جایگاه احزاب، مصوبات کمیسیون ماده ١٠ احزاب، انتخابات شوراها و موفقیت فراکسیون در انتخابات هیأت نظارت بر شوراها و رای اعتماد به وزرای دولت و مسایل سیاسی و اجتماعی بود؛ اما جالب داستان این بود که این بار میرزایی گفت و گفت اما افعالی که استفاده می‌کرد، اول شخص مفرد بود! نه سوم شخص جمع! و فرقش آنجاست که وقتی کسی از ضمیر من استفاده کند، قطعا عزم خود را جزم کرده که کاری کند و همین اقدام در راستای عمل، جای تشکر و سپاس را دارد که در میان همین خطوط، ایشان را تحسین می‌کنیم؛

زیر چشمی دیدم که روزنامه وقایع اتفاقیه، مصاحبه مفصلی با ایشان کرد که منتظرم دست خبرنگار را نخوانم و اتفاقا متن مصاحبه را بخوانم؛
اما حاشیه دیوار و دیدار: میرزایی گفت: "مطبوعات چشم بینای جامعه هستند؛ این چشم بینا باید مستقل و در راستای منافع مردم فعالیت کند!"

نماینده مردم دماوند و فیروزکوه در مجلس شورای اسلامی ادامه داد:

"امروزه در عصر ارتباطات، عنصر سرعت، حرف اول را می‌زند و کسانی هدایت افکار عمومی را در دست دارند که از سرعت بالایی در مخابره اخبار، برخوردار باشند!"
او تأکید کرد که: "جدای از ابزار ارتباطات که پیشرفت اعجاب برانگیزی دارد، مقوله تولید محتوا نیز از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و در دنیای امروز، بسیاری از رسانه‌ها، در خدمت صاحبان قدرت و ثروت است؛"
راستی رییس جمهور اعتدال و امید هم همین را گفته بود!

مرد فیروزه‌ای کوه سپید پای دربند گفت: "این در حالی است که در نظام مردم سالار باید رسانه و مطبوعات در خدمت منافع مردم باشد و رسانه ها باید وامدار مردم باشند؛"

باید اضافه کرد این ارتباط مطبوعات با مردم، در سخنان کمتر کسی به چشم می خورد...
وامدار مردم! این را روی دیوار می نویسم:حکومت وامدار مردم است!

وی دسترسی به اطلاعات آزاد را نیاز جدی اصحاب رسانه دانست و تاکید کرد: "متاسفانه در این زمینه با مشکلات زیادی مواجه هستیم اگرچه قوانین خوبی تنظیم شده، اما در اجرا نقایص زیادی وجود دارد."
تهران است و برج آزادی تا انقلاب و انقلابی که به امام حسین گره می خورد و امام ما گفت: اگر دین ندارید لا اقل آزاده باشید؛

میرزایی هم نیاز اصلی مطبوعات را آزادی بیان دانست و گفت:"امروزه نباید اصحاب رسانه در راستای ابراز عقاید و اطلاع رسانی، دغدغه تعطیلی رسانه خود را داشته باشند و اگر نظارت درست بر مطبوعات انجام شود، کمتر شاهد مفاسد متعدد خواهیم بود؛"
 
 گفت و شنودهای یکی از همین مطبوعات دیرینه یادم آمد و بازهم دلتنگی را روی دیوار تَکرار می کنم.
 
دیدار میرزایی از غرفه‌های مطبوعات و خبرگزاری‌های مختلف هم، حکایت همان چشم بینا و گوش شنواست؛ بصیرت، هنر مردان مرد است؛ خیلی دور خیلی نزدیک... اما دیوار منتظر دیدار است...

کاش یک روز صبح تیتر اهالی مطبوعات این باشد:
امروز عدالت و آزادی ظهور کرده است.